اشعار

رحـمت گرفـته است تـمام مدیـنه را            پُر کرده عـطر عشق مشام مدینه را

از خـانـۀ مـحـبت سـجـاد و فـاطـمه            نـوری احـاطه کـرده تـمام مدیـنه را

او کیست که به ساحت او می‌برد نسیم            هر صبح وشام عرض سلام مدینه را

از سـفـرۀ محبت خود جـور می‌کـند            مثـل عـلـی شـبـانه طـعـام مدیـنه را

از صاحبان نصف احادیث شیعه است            باقـر که داده قـرب، مـقام مدیـنه را

بین مـباحـثـش همه عـالـم شناخـتـنـد            گـنـج وجـودِ مــردِ بـنـامِ مـدیـنـه را

افسوس که سرشت پُر از کینه باز هم            تـغــیـیـر داده‌سـت مـرام مـدیـنـه را

با اینکه دست حـیـلۀ شیطان پرستها            از دست او گـرفـت زمـام مدیـنه را

اما غـریـب مـانـدن او کـم نـمی‌کـند            یک لحـظه احـتـرام امـام مـدیـنه را

در خانه سلطان ولا حـضرت سجـاد            پنـجـم قـمـر برج هُدی گـشته نمـایان

آمد به جهان نور خـدا حضرت باقـر            تابـید به دلهـا ز رخـش پـرتـو ایـمان

ای عـالـمـیان در نظر شیـعـۀ حـیـدر            از مقـدم او چهـرۀ عـالـم شده خـندان

عالـم نشود قـیـمت یک تار ز مویش            لایق نـبـود نـذر قـدومش بـشود جـان

تبریک بگوئید به هم وقت سرور است            بلـبل به بر گـل شده امروز خـرامان

او آمـده تا آنکه شـود باعـث رحـمت            دلها ز صفای قـدمش گـشته چراغان

آمد به جهان آنکه شکافنده عـلم است            در حـوزه دین می‌شود علامۀ دوران

این است هـمان آیت عـضـمای الهـی            مـثـل پــدرش آیـنـۀ دیـگـر سـبـحــان

در بحر ولا گـوهـر ارزنده عـصمت            حاشا که به گردش برسد لؤلؤ و مرجان

در صورت و سیرت مثلش را نتوان یافت            بر خاک رهش بوسه زند حوری و غلمان

بـر مـنـکـر آیـات خـداونـد بـگـوئـیـد            آیـات خـدا را به جـهـان آمده برهـان

در آیـۀ تطـهـیر بـجـو مدح و ثـنـایش            جزعترت او نیست کسی ناطق قرآن

نوزاد مگـو بر هـمگان پیـر طریقـت            از لعـل لب او بشنو صحبت عـرفان

بی‌پـیـر به مـقـصد نرسد راه طریقت            خود سر نشود کس مَثَل بوذر و سلمان

بر شـمع تـولاش چو پـروانه نپـیـچـد            بیهوده شود طاعت یک عمر مسلمان

ای آنکه گره خورده به صد مسئله کارت            صد مسئله با یک نظرش می‌شود آسان

تا زاد گهـش شهـر مدینه برسد کاش            آوازه شـعـر حـسن از کـشور ایـران

پنجمین قطعۀ خورشيدِ جهان نازل شد            چشمِ افلاک به دیدارِ رخش مایل شد

نـامِ زیـبـاش مـحـمّـد ... گـهـرِ آل اللّه            دلِ مـن در حـرمِ آلِ عـبـا داخـل شـد

دیدنِ اخـترِ پنجـم چـقَـدَر رویایی‌ست

خالِ کُـنجِ لبِ او ارثـیـۀ طاهـایی‌ست

پـسـری آمـده از نــسـلِ علی وجه‌اللّه            می‌شود این گلِ زهرا به همه حبل اللّه

بـاقـرِ عـلـمِ نــبــوّت بـه تـبــسّــم آمـد            تا که در عرشِ امامت بشود نور اللّه

نورِ او باز به ظلمت کده‌ها غالب شد

این پـسر عـینِ عـلی ابن ابیطالب شد

وارثِ پنجم احمد چـقَدَر شیرین است            مِهرِ او اصل و اساس ست که جزوِ دین ست

صاحبِ خُلقِ عظیم ست چنان پیغمبر            وزنۀ حجب و حیایش بخدا سنگین است

آبـرومــنـدِ دو دنـیـاسـت امـامِ بـاقــر

پـسرِ حـضرتِ زهـراست امـامِ باقـر

بعد ازین لطفِ خدا، حالِ پريشان ممنوع            صحبت از جهل در این وادیِ عرفان ممنوع

آمده یـوسـفِ مصری ببرد غـم ها را            بعدِ ازین گپ زدن از فرقت و کنعان ممنوع

اســدالــلـهِ دگــر آمـده از بـیـتُ الـلـّه

ذکـرِ سـجّـاد شـده.. آیـنـه! مـاشـاءالله

نوۀ پاکِ حسین ست پُر از احساسات            لبِ او قندِ مکرر؛ دهنش شاخه نبات

گوشه‌ای از نگهش رزقِ مداوم دارد            گوشه‌ای از نگهش هست یقین برگِ نجات

مـا مـحـبّـان گـلِ پنـجـم زهـرا هستیم

ما اسـیـران غـبارِ کـفِ پـاهـا هـستیم

چون حسین باشد سهیمِ حوضِ کوثر از حسن           می‌شود اینجا پسر از او وُ دختر از حسن
چونکه باشد باقر از سیبِ گلابِ فاطمی           نیمه‌ای هست از حسین و نیمِ دیگر از حسن

گرچه می‌باشد حسین بابای زین العابدین           باز او دارد عروسی مثلِ کوثر از حسن
با دو خورشید از قضا سر می‌زند ماهِ تمام           امـتـنـان دارد بسی اینجا برادر از حسن
بر هدایت بر بـشر، گو چارده نـور آمده           نُه فـروغِ سرمدی باشد معـطّر از حسن
امتدادِ نور قطعاً صورتی جز نور نیست           پس چه فرقی گر نشد جنسِ مذکر از حسن
می‌شود باقـر همان بحـرالعـلومِ شیعـیان           او که باشد وارثِ محراب و منبر از حسن
راضی و خشنود باشد زین قرابت تا ابد           قلبِ زهرا وُ علیّ و هم پیـمبر از حسن!

هـلال مـاه رجـب سـر زدی سـلام سلام           مـه نـیـایـش و مـاه رســول و مـاه تـمـام

مــه ولایـــت عـالــم فـــروز چــار امـام           مهی که می‌رسد از لحظه‌هاش این پیغام

که مـاه رحمـت بـی انـتـهـا مـبـارک بـاد

مـــه خــدا و رسـول خـدا مـبـارک بـــاد

خـجـســتـه مـاه خداونــدگـار بـنـده نـواز           شود به خلـق ز معبـود، باب رحمت باز

کـه بـا ولادت مـولای دیـن شــود آغــاز           امـام بـاقـر آن شـهـریـار مـلـک حـجـاز

ولـیّ پـنجم و خورشـید صـد فلـک انجـم

ســـلالــۀ دو عـــلـــی و مــحـــمـــد دوم

وصـی پـنجـم خـیـرالانام و نجـل بـتــول           به حضرتش که عبادت به مهر اوست قبول

درود گـفـتــه خـدا و سـلام داده رســول           مـقـرّبــان الـهـی بــه ذکـر او مـشــغـول

مـنـادیـان خـداونـد صـبـح و شــام مــدام

نــدا دهـنـد کـــه یـا بــاقـرالـعـلـوم سـلام

ســلام ای گهــر پــنـج بـحــر لـم یـزلـی           ســلالۀ دو عـلـی نـور چـشـم چـار ولـی

رخ تــــو آیــنــۀ حـســن خـــالــق ازلـی           بـه اعــتـبـار مـحـمـد بـه اقــتـدار عــلـی

تـو را تـجـلّی غـیب و شهـود می‌گـوینـد

به حضـرتت رجـبـیـون درود می‌گـویند

الا بــه خـاک درت شـهــریـارهـا بـنــده           تــویـی عـلــوم خــداونــد را شـکـافــنـده

که کـرده هـر نفـست جان عـلم را زنـده           ولایت از تـو، هـدایت ز تـوست پـایـنـده

بـه وسـعت همـه عـالم تـو مقـتـدایی تـو!

امــام خــلــق و نـمـایـنــدۀ خــدایـی تــو!

تـو سـیـدالـبـشــر و نجـل سـیـدالـبـشـری           تـو بحر هفـت گهر، پـنج بحر را گهری

قسم به حق که ز هر وصف خوب، خوب تری           رئـیس مـذهب بـر حـق شـیعه را پـدری

خـدا سـتوده به تطهیـر و نـور و فرقانت

تـو کـیسـتی؟ پـدر و مـادرم بـه قربانت!

سـلام خـتـم رســل بـر شـب ولادت تــو           درود کــلّ عــبـادات بــر عــبـادت تـــو

سـیـادت اسـت کـمـین بـنـدۀ سـیـادت تـو           کـرم سـجـیّه و احسان و جود عـادت تو

درود خلـق و خـدا بر جمـال احمـدی‌ات

بــه خُلــق احـمـدی و کـنـیـه محمـدی‌ات

الا حــیـات هــزاران مـســیـح از دم تـو           فضائل تو فزون مدح انس و جان کم تو

فـراتـر اسـت ز مـلـک وجـود عـالـم تـو           محـیط علم و کمال است موجی از یم تو

چگونه دفتـر مـدح تـو را بخوانـد کـس؟

مـقـام جــابـر جـعـفـیـت را نـدانـد کــس!

سـلام مـا بــه مـدیـنـه، سـلام بر حرمـت           هــزار حــاتم طــائی اسـت بنــدۀ کرمت

تـمــام مـلـک خـدا زیـر ســایـۀ عـلـمـت           صـفـا بـه عـالـم ایـجــاد دادی از قـدمـت

تو داشتی ز ازل پا بـه چشم عرش علا!

چه شد که همدم ما خاکیـان شدی مـولا؟

تـو بـیکران یـم فضل و کمال و عرفانی           تو مؤمنـونی و قـدری و نـور و فرقـانی

تـو سـیدالشـهدا را بـه جسـم خـود جـانی           امــــام کــــلّ وجــــودی تــمــام قرآنــی

ســلام دائـم قـرآن بـه منـطـق و سـخـنت

کـه آیـه آیـه زده بوســه بر لـب و دهنت

تو دادی از نفسـت جان تـازه بـر جان‌ها           ز فـیض نطـق تـو انسان شدند انسـان‌ها

به نـور علــم تـو ایـمـان شـدند ایـمـان‌ها           مـزار توست گـلسـتان روح و ریحـان‌ها

چه مـی‌شـود که شـوم زائــر بقـیـع شـما

خـدا مطاع و جهان ها همه مـطیـع شـما

تـو شـهـریار جهـانی جهـان گـدای درت           سـلام بـر تـو و بر جد و مـادر و پدرت

ثـنــای تـوســـت کـــلام خـدای دادگـرت           پیمبـران خـدا میـوه خـورده از شـجـرت

مـنم که وصـف تو با نطـق میثمی کردم

فـــدای مـیـــثـم خرمـا فـروشـتـان گـردم

طلوع صبح رسید و غروب شب آمد            دوباره جانِ غم و غصه‌ها به لب آمد
به شـادمـانـی زهـرا دگـر رجـب آمـد            به روز اول آن یک امـام آمـده اسـت

امـام بـاقـر عـلـیـه الـسـلام آمـده است

به باطن دل مجنون سرور ظاهر هست            خوشا به حال کسی که ز شوق زائر هست
که دین ما همه احیا ز قَالَ باقر هست            دوباره ماه رجب، روح عشق خالص شد
(ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد)

به عرش و فرش ز حُسن امام ما سخن است            پدر حسینی و مادر سلالۀ حسن است
و دیدن حرمش آرزوی قلب من است            کـریـم زاده رسـیـد و غـلام زاده شدیم
هـمـه اسـیـر دم این امـام زاده شـدیـم

عـزیـز کــردۀ دادار حـضـرت بـاقـر            شـفـیع خـلـق گـنـه کار حـضرت باقر
شـبـیـه حـیـدر کـرار حـضـرت بـاقـر            عزیز حضرت سجاد، بهترین حصنی
مـحـمـد بـن عـلـی الأمـان و أدرکـنـی

تـو پـنـجـمـیـن ولـی‌الله أعــظـمـی آقـا            تو آسـمـانی و سـایـه فـکـنـده‌ای بر ما
شکافتی تو به نـورت عـلـوم عـالم را            که شیعـیان ز کـلام تو تقـویت شده‌اند
زُراره‌ها به مـرام تو تـربـیت شـده‌اند

خدای فـقه و کلام و شریعـت و مـنبر            رسیده بر تو ز جـابر سـلام پیـغـمـبر
ز درس و بحث خودت عالمین را آخر            رهایی از غم و هجران ترس میدادی
به هر دو عالم امکان تو درس میدادی

تو با تمام غـریـبان چه آشـنـا هـسـتی            امـیـر ما، پـسـر سـیـدالـبـکـا هـسـتـی
تو یـادگـار غـریـبـی کـربـلا هـسـتـی            تو شاهد غـم و اندوه بی‌حسین هستی
تو راوی شـرر درد زیـنـبـین هـسـتی

پهـن شد سفـرۀ رحـمـت، ولـی‌الله آمد            آب و آئـیـنـه بـیـاریـد شـهــنـشـاه آمـد
خیره شد چشم فلک، ماه تر از ماه آمد            اولـیـن مـژدۀ مــاه رجـب از راه آمـد

از حسد دشمن این قوم به جان آمده است
پنجـمین حـیدر کرار جهان آمده است

ای دل و دلبر و آرام و قرار حسنیـن            باقـر آل عـبا، بـاغ و بـهـار حـسنـیـن
ماه دو فـاطمه و دار و ندار حـسـنـین            با تو سادات شدند ایل و تبار حسنـین

می‌رسد بـوی دل انگـیز پیـمـبر از تو
ما نـدیـدیـم حـسـیـنی حـسـنی‌تر از تو

ای بزرگ همه، یاس دو علی بر تو سلام            شاه دین، سرِّ خفی، نور جلی بر تو سلام
پنجمین سید و سالار و ولی بر تو سلام            قبل میلاد تو داده است نبی بر تو سلام

پیـش عـلـم تو زده دشـمـنت آقا زانـو
مـدعـی را نـفـس حقّ تو بُرده از رو

عـشق یعنی ز همه غیر تو آزاد شدن            بـه فـدای سـر تـو با هـمـه اولاد شدن
کار تـو سـروری عـالـم ایـجـاد شـدن            ای بــرازنـدۀ تـو نـایـب سـجـاد شـدن

ما مسـلـمان احـادیث تـوأیم و پـسرت
مثل پروانه بگـردیم فـقـط دور سرت

چون حسن دست بگیری ز همه بی‌منت            می‌دهی بر همه بی‌چون و چرا تو حاجت
می‌کند از کرمت حـاتم طائی حـیرت            همچو مهمان بگذاری سر سائل عزّت

سیدی کوه وفای تو چه غوغایی کرد
هر که شد سائـل تو تا ابـد آقایی کرد

ای به میخانه عشقت دو جهان حلقه به گوش            موقع وصف تو شیرین سخنانند خموش
خط به خط زندگی‌ات بُرده جهان را از هوش            شاه دیده است کسی بیل بگیرد بر دوش

داده‌ای یاد به هر رهرو توحید و کمال
که بُوَد عین عبادت، طلب رزق حلال

حُـب تو خـیرالعـمـل، نوکـریت آقایی            هیبتت حـیدری و مرحـمتت زهـرایی
طیـنـتت کربـبلایی، دلت عـاشـورایی            چـون حـسـن قـبـلگه بی‌حـرم دنـیـایی

قبر خاکی تو از هر دو جهان سیرم کرد
روضه کـودکی تو به خدا پـیـرم کرد

گرچه ناپـاک ترین سائل بیت الکـرمم            گرچه نه سیـنه زن واقـعی این عـلـمم
گرچه نه دعبل و عمانم و نه محتشمم            نظـری کن بشود مثل کُـمِـیـتت قـلـمم

نظـری کن بـرود بی‌سـر و سامانی‌ها
کـربـلایی بـشـوم مـثـل سـلـیـمـانی‌هـا

اول مـاه رجـب در خـانـۀ زین الـعـباد            هرکه بینی شاکرست و هرکه بینی هست شاد
آمـده دنـیـا گـلـی از گـلـشن آل رسـول            بر حسین و برحسن سبطی عزیز و پاکزاد

باقر عـلـم نـبـی هـمـنام پـیـغـمـبـر بُـوَد            روی او بوسد حسین بن علی باب المراد
مطلعی زیباست بهر ماه پُر فیض رجب            روز مـیـلاد عـلی مـرتضی آرد به یاد
قدر زر زرگر شناسد قدر باقر را رسول            چون سلامش داده آن پیغمبر نیکو نهاد
می‌شکافد هر علومی را به دوران خودش            عالمان دهر در کوی علومش خانه زاد
هـمره بـابـای خود کـربـبلایی می‌شـود            راه عـاشورائـیان را می‌دهد او امـتداد
پـنجـمین مـاه درخـشان ولایت می‌شود            یاد بـادا آن امـام عـاشـقـان را، یـاد باد
شیعیان شادان همه در زاد روز باقرند            رونق شادی بود بـازار غـم باشد کساد

عــلـم الـهـی بـه زمـیـن آمـده            راوی و عــلامــۀ دیـن آمــده

حـضرت بـاقـر الـعـلـومِ خـدا            بـهـر نـجـات مـسـلـمـین آمـده

بـوی خـوش وارث دین آمـده            عـزیـز زیـن الـعـابـدین آمـده

مژده دهـید به شیـعـیان عـلی            نـتـیـجـۀ حـبـلُ الـمـتـیـن آمـده

چهرۀ او چهرۀ پیـغـمبر است            گفتۀ او حرف دل حیدر است

بی‌مثل است بی‌مثل است علم او            علم علی علم نبی از بر است

سـیـنـۀ او بـوی خـدا می‌دهـد            هر سخـنـش نـشانه‌ها می‌دهد

کن طلبش زین شب میلاد او            چونکه بـرات کـربلا می‌دهـد

هرچند از خـورشـیدها کم می‌نویسیم            حالا ولی با اشـک نـم نـم می‌نویـسیم

با اسـم بی‌بی اسـم اعـظـم می‌نویـسیم            آری ز بـانـوی مـحـرّم مـی‌نـویـسـیـم

در دادگاه عشق محکومیم صد شکر

از نـوکـران اُمِّ کـلـثـومـیـم صد شکر

زهرا و احمد بود علی مـرتضی بود            اُمُّ الـمـصائب بود و هم اُمُّ البـکـا بود

سرتا به پـا مـستـغـرق ذات خـدا بود            پـشـت ولـی الله وقـت فــتـنـه‌هـا بـود

چادر ز جنس غیرت زهرا به سر کرد

با خطبه‌اش بین کوفه را زیر و زبر کرد

آیات قـرآن است سـرتـا سـر کـلامش            جـبـریل سر خم می‌کند از احترامش

عـقـل ضعـیف ما کجا درک مقـامش            دارد تـفـاوت بـا هـمـه نـوع قـیـامـش

گــمـنـام شـد امــا کـرامـت تــام دارد

تـا بـه ابــد حــق گـردن اســلام دارد

به مـردی این زن زمـانـه زن نـدیـده            اوج جـلالش را زمـین قـطـعاً نـدیـده

مثلش کسی در مرثـیه خـواندن ندیده            از ظلم دشمن روز خوش اصلاً ندیده

یـادش نـرفـته روضـۀ بـیت الـولا را

مـیـخ و زمین افتادن خـیـرالـنـسـا را

هم کربلا رفـته‌ست هـم گـودال رفـته            هـم بـه کـنـار پیـکـری پـامـال رفـتـه

هم مثل زینب سوخـته از حـال رفـته            هـم ذوالجـنـاح آمد به استـقـبال رفـته

شـلاق درهـم کرد حـال پـیکـرش را

هیهات او تنهـا گـذارد خـواهـرش را

در شام اصلا قامتـش مثل کـمان بود            از داغ و ظلم بی‌امان او ناتـوان بود

خونین جگر از ظلم های شامـیان بود            راهی بـسوی مجـلس نامحـرمان بود

چه روضه‌هایی قسمت بانوی دین شد

بالانـشـین آسـمـان ویـران نـشـین شد

ای نـخـل کـوثـر را ثمر یا اُمِّ کلثوم            ای مـایـۀ فـخـر بـشـر یـا اُمِّ کـلـثـوم

ای دومـین زینب، سـراپا زینت اَب            ای زیـنـت نـام پــدر یـا اُمِّ کـلــثــوم

ای چارمین خورشید نور از نسل کوثر            بر فـاطـمـه نـور بـصـر یا اُمِّ کـلثوم

ای کـوکب افـلاک، ای نـور مجـسم            ای خواهر شمس و قـمر یا اُمِّ کلثوم

زینب که سر تا پا علی بود و علی بود            رفـتی به زهـرا بـیـشـتر یا اُمِّ کلثوم

حـتماً تو هم مانـند زینب دیده بودی            که مادرت در پشت در... یا اُمِّ کلثوم

حـتماً تو هم از داغ کوچه داغداری            از مـاجـرا داری خـبـر یا اُمِّ کـلـثوم

از کـوچه‌ها تا کوچه‌های شام رفتی            رفـتـی کـنـار تـشـت زر یا اُمِّ کلثوم

با خیزران دیدی چه غوغایی به پا کرد            جام شراب و چشم تر... یا اُمِّ کلثوم

ای وای از ساعات قتل صبر ای وای            ای وای از ساعات سر... یا اُمِّ کلثوم

هرکس می‌آمد جای زخم قبل می‌زد            با نیـزه و سـنگ و سپـر یا اُمِّ کلثوم

سرها که شد بر نیزه‌ها، تازه شروع شد            وقـت هـجـوم صـد نـفر یا اُمِّ کـلثوم

هر کس که آمد قتلگاهش دست پُر رفت            انگشتر و دستار سر ... یا اُمِّ کلثوم

بـه نـام نـور، به نـام مـطـهّـر زهــرا            برای عـرض ارادت به ساحـت دریا
نـشـسـته‌ام بـنـویـسـم به نـام مـادر، تا            خـدا مـرا بـنـویـسد بـه پـای نـام شما

اگرچه کـمتر از آنم که دلـبـرم باشی
خدا به امر خودش خواست مادرم باشی
شبی که سیب خدا از درخت عرش افتاد            خـدا به نـور خـدا هـدیه‌ای منـوّر داد
به اذن خالق یکتا، زمین، زمان، فریاد:            پـیـامـبـر! قـدم فـاطـمـه مـبـارک بـاد
قـیـام کـرد زمـین، نـور مـنـجـلی آمد
دلـیـل خـلـقـت پـیـغـمـبر و عـلی آمـد
خـدا نوشت: بگـوئـیـد مهـربـان بـانو            خدا که صاحب باغ است، باغبان بانو
قـیـامت است تـمـنّـای این و آن، بانو            هـمیشه منـبع الـطاف بیـکـران! بانو!
اگر نفس بدهی، دست هم نمی‌خواهم
برای مدح تو گـفتن، قـلم نمی‌خـواهم
عطای دست تو تفسیر کرده انسان را            بخاطر تو خـدا وعـده داده بـاران را
دعای نور تو تب‌دار کرده سلمان را            به باد داده دگـر دودمـان شـیـطان را
دعای نور بخوان، ما هم اهل ایرانیم
بخوان که ما هـمه ذریّه‌های سلـمانیم
دعا بخوان، پر جـبریل را منـوّر کن            کمی مـلائکه را با خـودت برابر کن
برای نـافـلـه، سـجاده را معـطـر کن            خـدا برای پیـمـبـر نوشت: باور کن،
نگاه عرش به راز و نیاز فاطمه است
خلاصه نه، همۀ دین نماز فاطمه است
تـمام قـافـله را وقـف مرتضی کردی            همیشه رهبر خود را ز خود رضا کردی
و در جوار خدا، جار را دعـا کردی            چه خوب دِینِ به همسایه را ادا کردی
هرآنچه را تو بخواهی، همان شود تقدیر
گرفـته شیـعه همیشه ز یمن تو تـأثـیر
نظر به اینکه خدا بر شما نظر کرده            تو قـبل خـلـقت آدم شدی نـظـر کرده
خـدا وجـود تو را منـجـی بـشر کرده            علی کـنار شما خـسـتگی بِـدَر کـرده
غروب بود که خورشید تا سحر غم داشت
طلوع لحظۀ خندیدن تو را کم داشت
در آتـشی که تـمامیِّ خـانه می‌سـوزد            به جان خـلق بیـفـتد، زمانه می‌سوزد
در آتشی که نشان، بی‌نشانه می‌سوزد            چرا قـلـم وسط شعـله‌ها نـمی‌سـوزد؟
برای اینکه مزیّن به نام فاطمه است
و آتش از سرِ جبران، به کام فاطمه است

امـروز عـالـمـى ز تـجـلّى منـوّر است            میلاد با سـعـادت زهـراى اطهـر است
مولود پـاکى آمـده از غـیب در شـهـود            کز او وجود عالم و آدم سـراسر است

از ره رسـیـده موکـب بـانـوى بـانـوان            کـائـیـنـه تـمـام نــمـاى پـیــمـبـر اسـت
نور خدا ز فرش نتق می‌کشد به عرش            روشن بروى فاطـمه چشم پیـمبر است
در وصف او گـر اُمِّ ابـیـهـا شـنـیـده‌اى            این خود یک از فضائل آن پاک گوهر است
هر مادر آورد پسر از اوست مفـتخـر            بالنده مانده گیتى از این نیک دختر است
احمد وجود پاک او را روح خویش خواند            با آنکه خود به مرتبه روح مصوّر است
در حـیرتم چه مدح سرایم به حضرتى            کو را مدیحه خوان ز شرف ذات داور است
تـنهـا نه دخـتر است رسـول خـداى را            کز رتبه بر ولى خدا نیز هـمسر است
هستند گوشواره دو دلبند تو به عـرش            بى شک دل تو عرش خداوند اکبر است
حاکى است از وقایع ما کان و ما یکون            متن صحیفه‌اش که به قرآن برابر است
ربـط رسالت است و ولایت جـناب تو            بل این دو را وجود تو معنا و مصدر است
او هست عصمت الله و چندان شگفت نیست            کز چشم خلق تربت پاکش مستّر است
بر آستان توست ز جان منجلى صغیر            عمری‌ست چشم و روى نیازش بر این در است

وقتی قدم به خاک زدی خاک جان گرفت            آئیـنـه‌ای ز نـور تو هـفت آسمان گرفت

چشمت که باز شد به خدا جز خـدا ندید            هفت آسمان ز نور تو رنگین کمان گرفت

گـلـزار وحی با تـو نه تـنهـا بهـشت شد            عـطـر بـهـشت از تو تـمام جهان گرفت

کـعـبـه ز یـمـن آمدنت غـرق شـور شـد            بطحا ز شوق، رونق بـاغ جـنان گرفت

زیــبـاتـریـن پــدیـدۀ تــاریـخ شـد پــدپـد            وقـتی رسول نـور، تورا درمیان گرفت

یک فاطمه به خلقت خود داشت کردگار            او را ز حق، خدیجه کنون ارمغان گرفت

بـانـوی بـانـوان  بـهــشـتی تـو و، ز تـو            مریـم نـشان خـدمـت این آسـتـان گرفت

حوّا به به پاس دیدن رخسارت از بهشت            در دست خویش دسته گل ارغوان گرفت

جبریل آن پـرسـتوی قـدسی، به پاس تو            بر بـام بـوسـتـان نـبـوّت مـکـان گـرفـت

فـضّـه ز فـیـض خدمت این آستان نـور            از ابر رحـمت تو به سر، سایـبان گرفت

با دیدن جـلال تو هـرگز عـجـیب نیست            انگشت حیرتی که فلک در دهان گرفت

قـرآن کـتاب نـور خـدا در مدیـح توست            باید تو را ز مصحف قـرآن نشان گرفت

از سـیـر زنـدگـانـی غــرق شـکــوه تـو            درس وفا وعشق و فضیلت توان گرفت

ای آفـتـاب عـصـمت کـبـرای حـق، دلـم            در ســایـۀ مـحـبـت تـو آشــیـان گـرفـت

چون خط نـور می‌گـذرد از پُـل صراط            هرکس که از ولای تو خـط امان گرفت

هر دل که شـمـع محـفـل زهـرا وآل شد            پـروانـۀ بـهـشـت ازاین خـانـدان گـرفت

دیگرچه می‌توان به مدیحت نوشت وگفت            وقتی قـلـم ز دست فـتـاد و زبـان گرفت

امشب شبی خوش است «وفایی»که می‌توان            حاجـات خویش را ز امـام زمان گرفت

فصلِ قَد قامتِ عشق است و طبیعت سبز است            دامنِ بیرقِ افـراشـته قـامت سـبز است
ماه، چون مُهـر شده جـانب منـبر رفته            سورۀ شمـس، به مهـمـانی کـوثـر رفته

سیبِ معراج، به معراجِ زمین آمده است            بر رکـابِ نـبـی الله، نگـیـن آمـده است
نور، از عرشِ زمین، سمت سماوات رسید            روی دستان پـدر، مـادر سـادات رسید
بین گـهـواره که صـدیـقـۀ اطـهـر باشد            وقـت آن است که مـدّاح، پـیـمـبر باشد
دخـتـرم، محـشر کـبـراست بدانـند همه            نـور او سـایـۀ دنـیـاسـت بـدانـنـد هـمـه
راضیه، مرضیه، طـوباست بدانند همه            اصـلاً او اُمّ ابـیـهــاسـت بـدانـنـد هـمـه
و نـوشــتـنـد کـه انـسـیـۀ حــورا بـاشـد            او درخشید و خدا خواست که زهرا باشد
طعمِ لبخندِ بهشت است به روی لب او            بوسه دادن به رسول است، نماز شب او
نام او فـتح مبـین است که قرآن فرمود            شأن زهـرای مرا سـورۀ انسان فرمود
نو رسیده ست ولی بـوده از اول با من            علّت خلق جـهـان فـاطـمه بوده یا من؟
باغـبـان بـوده‌ام و فاطـمـه گـلـشن بوده            فاطـمه، خـاص ترین معـجـزۀ من بوده
بـهـتـرین مـادر دنـیـا کـه بـه دنـیـا آمـد            عـشق، در هـیـبت مـولا به تـمـاشا آمد
عـلی از راه رسـیـده به مـبـارک بادش            خاتم از دست درآورد و به زهرا دادش
پَرِ گهواره، عـقـیـق عـلوی را دُر کرد            اشک شوق، آینۀ چشم علی را پُر کرد
عشق، فرضیه شده، مسأله را می‌جوید            جبـرئـیل آمده، در گوش نبی می‌گوید:
نــور تـابــنـده بـه نــور ازلــی مـی‌آیـد            چــقـدَر فـاطـمـۀ تـو بـه عــلـی مـی‌آیـد
کعبه، مُحرِم شده و دور علی چرخـیده            در سـراپـای عـلـی دست خـدا را دیـده
روی دســتـان یـدالـلـه، خــدا تــابــیــده            چون پیمبر به عـلی دُرِّ نجف بخـشـیده
هـدیـه انـگـار که از بـاغ جـنـانـش آمد            مـدح صـدیـقـۀ کـبـری به زبـانـش آمـد
باز، مـدّاحـیِ زهـراست، شـنـیدن دارد            مدح، از جانب مولاست، شـنـیدن دارد
اینکه با آمدنش عشق، به بار آورده ست            با خودش رایحۀ فصل بهار آورده ست
او رسیده ست که افلاک، پر از لبخند است            نَفَس عرش، به یک نیم نگاهش بند است
گرچه پیداست ولی جلـوۀ مـسـتور بُوَد            فـاطـمه نـورٌ عـلی نـورٌ عـلی نور بُوَد
او که قـبل از هـمه امضای بلا را داده            چـقـدَر غـصّـۀ شـیـعـه به دلـش افـتـاده
»شیعتی» گفت و مماتِ همه بی‌واهمه شد            اینچنین بود که از روز ازل فاطمه شد
سـیل می‌خـواسـتم و بـارش نم نم آورد            مثـنـوی هم جـلوی مـدح شما کـم آورد

آمد به جهان او که وجودش همه جود است            در هر نَفَسَش نَبضِ همه بود ونبود است

طـفـلی بـگـذارد به زمـین پـا که محـمـد            مسرور بُوَد، کور، دوچشمان حسود است

زهـراست همان عامِل پـیـدایش هـسـتی            مِهرش زِ ازل آب و گِلِ ظرف وجود است

فوجی زِ مَلَک هـمره او آمده از عـرش            تا زیر قـدم‌هاش کـنند از پَـرِ خود فـرش

داریم به دل گـرمیِ طـوفـانِ نجـف را            داریم به لب مِدحَـتِ سلـطـانِ نجف را
داریم به سَر سجـده به ایوان نجف را            خوردیم فـقـط شُکرِ خـدا نان نجف را

ما نانِ علی خورده نمک گـیرِ غدیریم
سوگند به زهرا همه درگـیرِ غـدیـریم

بـایـد بـه درِ خـانـۀ زهــرا بـنـشـیـنـیـم            تا لطـفِ خـدا را به تـمـاشا بنـشـیـنـیـم
تا در خُـنکِ سـایـۀ طـوبی بـنـشـیـنـیم            تـا ظِـلِّ قـیـامـت هـمه بالا بـنـشـیـنـیـم

بوسیدنِ دستانِ شما واجب عینی است
تعظیمِ تو بر شیرِ خدا واجب عینی است

دستی که زده بوسه پیمبر فقط این است            آن دخترکی که شده مادر فقط این است
کُفوی که شده معنیِ حیدر فقط این است            یاسی که شده قبلۀ قمصر فقط این است

خانم حرمی از تو در این سینه خدا ساخت
از نورِ شـما یازده آئـیـنـه خـدا ساخت

بالاتر از آن خط که نوشتـند تو هستی            مدحی که نخواندند و نگفتند تو هستی
با نـقـطـۀ با، نـقـطۀ پـیـونـد تو هـستی            آئـیـنـۀ قَــدی خــداونــد تــو هــســتـی

چـیـزی بِـجُـز از نـورِ خـداوند نداری
سـوگـنـد کـه ای آیِــنـه مـانـنـد نـداری

بانو چه شگفت است هُبوتی که تو داری            قدر است چه قدری ملکوتی که تو داری
یا جمع جلال و جـبروتی که تو داری            صد رشته قنات است قنوتی که داری

با تـیغ به تو تکـیه کُـنَد شـیـرِ خـداوند
ای خطبۀ تو غـیرتِ شـمـشیر خـداوند

از روزِ ازل هر تپـشـت یادِ عـلی بود            نَبْضَت، ضربانت، نَفَسَت نادِ علی بود
این هـشت فـلک فاطـمه آبادِ علی بود            خانم هـمۀ حـرفِ تو فـریـادِ عـلی بود

از ریشۀ آن چادر اگر ریشۀ شیعه است
از خطبۀ بُـرَّنـده‌ات اندیشۀ شیعه است

در سینه اگر آتـشی از شـورِ تو داریم            در دست اگر رأیتِ منـصورِ تو داریم
ما چـشم فـقـط جانبِ منـشورِ تو داریم            دردیم چه غم، نورِ علی نورِ تو داریم

از بارِشَت ای ابر، پُر از لاله شد این باغ
از لطفِ نگاهِ تو چهل ساله شد این باغ

هرجا که بلـنداست به زیرِ قـدم ماست            بر هرچه سه تیغ است شکوهِ عَلَم ماست
هر بیش که دارند در این پهنه کم ماست            « موجیم که آسودگیِ ما عدم ماست»

ما درس جز از محَضرِ اسلام نگیریم
« مـا زنـده به آنـیـم که آرام نگیریم»

هر بادِ مخـالـف شده جـوشن به تنِ ما            هـر لالـه تـوان داد به بـرخـاسـتـنِ مـا
با مـاست هـمیـشه نَـفَـسِ بُت شکـن ما            در سـایــۀ زهــراسـت تـمـامِ وطـنِ ما

صائب چه خوش آورد زِ شرحِ جگرِ ما
آسـایـش مــنـزل نَـبُــوَد در سـفــرِ مــا

یکروز از این ظـلـمِ گـران هیچ نـمانَد            از دشـمـنِ اسـلام نـشـان هـیـچ نـمـانَد
از آلِ فـلان آلِ فــلان هــیــچ نـمــانَــد            از حسرتِ این پیر و جوان هیچ نمانَد

یکـروز از این دل پَـرِ پـرواز بسازیم
در خاکِ بـقـیع چـار حـرم باز بسازیم

گـفـتید که: سرگـرمِ پـریـشانیِ خویشم            سرخوش زِ سبویِ غـمِ پنهانی خویشم
شرمندۀ جانان زِ گـران جـانی خویشم            دلـبـسـتـۀ یـارانِ خـراسـانـی خـویـشـم

یـارانِ خـراسـانی‌ات امـروز بگـوشند
لب تر بکـنی پایِ شـما مـرگ بنـوشند

کـویـریم و بی‌تاب بـاران زهـرا            فـقـیریم و محـتاج احـسان زهرا
بـگـویـیـد مـا را گـدایـان زهــرا            بخـوانـید یـکـتـا پـرسـتان زهـرا

مسـلـمان زهـرا، مسـلـمان زهرا

اگر مـثـل رودیم، دریـا شـناسـیم            به مجـنون بـگـویید لـیلا شناسیم
همه سرشـنـاسیم اگر ناشـنـاسـیم            على دوست هستیم و زهرا شناسیم
به حیدر رسیدیم از احسان زهرا

مـیان قـنـوتش دعـا کـرده زهـرا            على دوست ها را جدا کرده زهرا
بدان یک به یک را صدا کرده زهرا            نجـف را سراسر بنا کرده زهرا
پس ایوان طلا هست ایوان زهرا

سبب می‌شـود افـتـخـار عـلی را            زنـد پـرچـم اقــتــدار عــلــی را
کـه دنـیـا بـبـیـنـنـد یـار عـلـی را            بـگـرداند او ذوالـفـقـار عـلـی را
علی تکیه کرده به جولان زهرا

روا شـد پس از فـاطـمه آرزوها            شده بسـته لبـهـاى آن یـاوه گوها
به کورى چشمان بی‌چشم و روها            صدا زد پیـمـبر «فـداها ابـوها«
صدا زد که بابا به قـربان زهرا

سـلام و درود خـدا بـر خـدیـجـه            کـس بی‌کـسى پـیـمـبـر خـدیـجـه
به دامانش آورده کـوثـر خـدیجه            همه ابـتر و گـشـته مادر خدیجه
شده خوش به لبهاى خندان زهرا

به ما داده ارث خروشانی‌اش را            گرفتیم درس رجزخـوانی‌اش را
سپرده به ما موج طوفانی‌اش را            ببـیـنـید، قـاسـم سـلـیـمانی‌اش را
که هستـیم ما نسل سـلـمان زهرا

همین عـشق را ادعا می‌کنیم اش            فـقـیـرانه ما الـتـجـا می‌کـنـیم اش
همه جان خودرا فدا می‌کنیم اش            چه خوب است مادر صدا می‌کنیم اش
نخوردیم جز آب و جز نان زهرا

دعا می‌کـنـیم و اجـابت گـرفـتـیم            در خـانـه او اقــامـت گـرفـتــیـم
براى قـیـامت ضـمـانت گـرفـتیم            حدیث کسا خواند و حاجت گرفتیم
به آمـین و لـطـف فـراوان زهرا

به جز مهر زهـرا ثـوابی نداریم            به جز فـاطـمه ما جـوابی نداریم
شـب اول قــبـر عـذابـی نـداریـم            ز حشر و حساب اضطرابی نداریم
قـیـامت بـگـیـریـم دامـان زهــرا

غـم از ما گرفـته اگر غم خریده            بد و خوب را نیز، درهم خریده
همه هر چه هـسـتیم باهم خـریده            برای حـسـین و مـحـرم خـریـده
به قـربان فرزند عـطـشان زهرا

قـسم بر حـسـین بدون سـپـاهـش            به لب تـشـنۀ گـوشه قـتـلگـاهـش
قــسـم بـه بُــنـیَّ بُـنـیَّ؛ بـه آهـش            به خـون گریه زینب بی‌پـناهـش
بـمـیـریـم از داغ طـفـلان زهـرا

استجابت زیر دستِ دستهای فاطمه‌ست            بهترین کرسی عرش الله جای فاطمه‌ست
»لافتی الا علی» حمد و ثنای فاطمه‌ست            چونکه حیدر هم خودش اهل کسای فاطمه‌ست

مرتضی فـرمانده کل قـوای فـاطمه‌ست

نور حق زهراست، زهرا هم تمامش حیدر است            پیشوای عرشیان است و امامش حیدر است
او یکی شد با علی یعنی که نامش حیدر است            روز محشر فاطمه ختم کلامش حیدر است

یک علی دارد خدا آن هم برای فاطمه‌ست

دردمند عشق استعلاج می‌خواهد چه‌کار؟            جز محبت عاشق محتاج می‌خواهد چه‌کار؟
فاطمه که هست حیدر تاج می‌خواهد چه‌کار؟            با وجود او نبی معراج می‌خواهد چه‌کار؟

»قاب قوسینِ» خدا دولتسرای فاطمه‌ست

نُه بهار زندگی را با رسالـت طی نمود            نُه بهار دیگرش را با عـلی هـمراه بود
چون خدا پیغمبرانه واجب است او را ستود            باب رحمت را به روی خلق عالم می‌گشود

خلقتی هم شد اگر محض رضای فاطمه‌ست

کوثر اهل یقـین اعـجـاز یـزدان فـاطمه            حمد و توحید و دخان و آل عمران فاطمه
مرسلات و عادیات و ‌فجر و انسان فاطمه            محـتـوای تک تک آیـات قـرآن فـاطـمه

لام و میم و طا و ها اسرار «طا»ی فاطمه‌ست

بانـوی لـولاک شـد بنـیـانگـذار پـنج تن            روی دوشش می‌کشد او کوله بار پنج تن
با حسیـنش می‌شود سرمـایه دار پنج تن            شـد شـکــوه او‌ تـجـلـی وقــار پـنـج تـن

هل أتی شد هل أتی چون هل أتای فاطمه‌ست

یاعلی و یا عـلی ذکر لب صدیـقـه است            »مادر بابا» فقط این منصب صدیقه است
فضه سازی از علوم مکتب صدیقه است            کل هستی ریزه خوار زینب صدیقه است

زینبی که جلوه‌هایش رونمای فاطمه‌ست

بانوی احساس با دستاس دستش پینه بست            روی دامانش چه با وسواس شبنم می‌نشست
تا قـیـام قـائـم و روز قـیـامت از الـست            أشهـدُ أنَّ عـلـیّاً حُـجَـةُ الـلّـهـی که هست

بی گمان مدیون آن صوت رسای فاطمه‌ست

بر رکاب حق نشسته این نگین خوش تراش            کرده‌ام با نان او یک عمر امرار معاش
ما برای نـوکـری هستـیم در آماده باش            جانِ جبرائیل و جِن ها جملگی یک جا فداش

جان فدای هرکسی که جان فدای فاطمه‌ست

دخـتـرانش مـرجـع تـقـلـیدهای هـاجرند            تک تک اولاد زهـرا جـلـوۀ پیـغـمـبرند
خانـه‌های بچـه‌هایش کـعـبه‌های دیگرند            کعـبه‌هایی که خدا وندانه عـشق مـادرند

قبلۀ عالم علی موسی الرضای فاطمه‌ست

از فـاطمه گفـتن همان خیرالعمل بود            مـیـلاد او امـروز نـه، روز ازل بـود

نور است او، در لازمان و لامکان است            هرجا که می‌بینیم هست و بی‌نشان است

بی‌فـاطـمـه جـبـریل هم نـازل نمی‌شد            قـرآن بدون کـوثـرش کـامـل نـمی‌شد

سر در نـیـاوردیم هـرگز از مـقـامش            می‌ایـسـتـاد احـمـد بـرای احـتـرامـش

جـان پـیـمـبـر، جـان مـولا بود زهـرا            تـفـسـیـر پـیـونـد دو دریـا بـود زهـرا

تعریف ما از عشق در یک جمله این است            زهـرا فـقـط کـفـو امیرالمومنین است

تلفـیق عـقلانیت و احساس زهـراست            خیرالنسا تنها نه، خیرالناس زهراست

در خانه‌ای کوچک هزاران راز دیدیم            از وصله‌های چادرش اعجـاز دیدیدم

اذن شفاعت روز محشر در کف اوست            تقدیر عـالم لا به لای مصحف اوست

باید برای بـردن نـامش وضـو داشت            دیده‌ست نابینا حجابی را که او داشت

خـیـر کـثـیـرش می‌رسد از آیـه‌هایش            غـرق دعـایش خـانـۀ هـمـسـایه‌هایش

ما که فـقـیریم و یـتـیـمـیـم و اسـیـریم            باید فـقـط از دست او روزی بگـیریم

یک زن بزرگِ جمله مردان زمین است            دنیا تماشا کن حـقوق زن همین است

زن را چنین چشم و چراغ خانه گفتند            در شأن او «اَلـمَـراَهُ ریحانه» گـفـتـند

زن نیست آن‌که فـطرتش تاراج رفته            زن کیست؟ مرد از دامنش معراج رفته

جز راه دین رفتن برایش بی‌نتیجه‌است            دنبال الـگـوئـید آیا؟ زن خـدیـجه‌است

آنکه خـدا یک روز دنـیا را به او داد            دنیاش را بخشید، زهـرا را به او داد

زن را ز مردان هم فراتر می‌شناسند            عیسی بن مریم را به مادر می‌شناسند

زن جلوه‌اش در بطن عاشوراست آری            نـور حـسین از زینب کـبراست آری

او که جهان شد زیر و رو با انقلابش            مـحـدود بـوده زینب آیا با حـجابـش؟

زینب به جای مـردها هم امتحـان داد            آزاد بـودن در اسـیری را نـشـان داد

حـالا کـمـی در بـیـت‌هــای آخــریـنـم            بــایـد بـگـویـم از زنــان سـرزمـیـنـم

نـام‌آور گـمـنـام، نـور در حـجـاب‌انـد            در اصـل آن‌ها صاحـبـان انـقـلاب‌اند

آن‌‌ها که فـردای قـیـامت روسـپـیـدنـد            جـمـع‌اند دور فـاطـمه، اُم الشـهـیـدنـد

آن مادران که تا هـمیـشه سـرفـرازند            با خون فـرزنـدانـشـان تـاریخ سـازند

دنــیــا نــمـانــده بــی ‌ولــی‌الله مــردم            فـرزنـد زهـرا می‌رسـد از راه مـردم

تقـویم ما عـطـری دگر دارد بهـارش            زهراست بیش از هر کسی چشم انتظارش

از غربتش یک روز بیرون خواهد آمد            با لشکـری از فاطـمـیون خواهـد آمد